مسيحيان جشن كريسمس را با آيين‌هاي ويژه برگزار مي‌کنند. درخت کريسمس را مي‌آرايند و شخصيتي به نام بابانوئل در اين روز پيشکش‌هايي به مردم مي‌دهد. بسياري از تاريخ‌دانان سرچشمه اين جشن را در مهرپرستي، که کيش روميان پيش از گرويدن به مسيحيت بود، مي‌دانند.
كريسمس، جشني كه هر ساله نويد آغاز سال نوي ميلادي را به جهانيان مي‌دهد، يك جشن مذهبي براي مسيحيان است كه در طول تاريخ خود، دگرگوني‌هاي بسياري را تجربه كرده است. آن‌گونه كه از تاريخ بر مي‌آيد، كريسمس در قرن چهارم ميلادي كه امپراطوري روم (بيزانس) به‌طور رسمي آيين مسيحيت را پذيرفت، در دنياي غرب رايج شد و به مرور زمان، نشو و نما گرفت.
مورخان مي‌گويند اين جشن گرچه متعلق به مسيحيان است اما در اصل از ايران باستان و آيين "مهر" (ميترائيسم) گرفته شده و به همين دليل، با دي و شب يلداي ايراني همزادي و اشتراكات فراوان دارد.
زمان "كريسمس" اكنون نيز ميان شاخه‌هاي مختلف مسيحيت اعم از ارتدوكس، كاتوليك و پروتستان‌ها، متفاوت است و هريك مبنايي را براي آن تعيين كرده‌اند گرچه همگي به سالروز تولد "مهر"، (ميترا) در ايران باستان نزديكند.
آداب و رسوم كريسمس نيز در طول زمان دچار دگرگوني‌هاي بسيار شده است و برگزاري كريسمس در كشورهاي مختلف مسيحي بنابه سنت و رسم و رسوم آنان، تفاوت‌هايي نيز با يكديگر دارد.
ظاهرا هديه‌دادن در شب كريسمس و خوردن شيريني‌هاي متنوع و رنگارنگ، در قرن نوزدهم ميلادي توسط تاجران يهودي در اروپا رايج شد.
عده بسياري نيز معتقدند كه "بابانوئل"، شخصيت افسانه‌اي كه مسيحيان را در ايام كريسمس با هداياي خود، خوشحال مي‌سازد، در واقع از "عمو نوروز" ايراني الهام گرفته و در ابتدا، لباسي سبز بر تن داشته است.
يكي از ويژگي‌هاي جشن نوئل (كريسمس) اين است كه فرصتي ويژه و مناسب را براي جمع شدن تمامي اعضاي خانواده فراهم مي‌كند.
اين جشن موجب مي‌شود تا اعضاي خانواده خاطره‌هاي مشتركي را از اين شب داشته باشند و عواطف خانوادگي ميان آن‌ها عميق‌تر شود. اين جشن به ويژه مورد علاقه كودكان است و آن‌ها در اين ايام كانون توجه بزرگترهاي خانواده هستند.
همان‌طور كه گفته شد، هر كشور و هر قومي شيوه هاي خود را براي برگزاري هرچه شادتر جشن نوئل دارد. البته برخي از سنت‌ها مانند نصب درخت نوئل در داخل خانه كه با هداياي كوچك، لامپ هاي رنگي و ديگر وسايل تزيين شده است، صرف شام دستجمعي خانوادگي و حكايت داستان‌هاي بابانوئل و افسانه‌هاي ديگر در شب جشن نوئل در اغلب كشورها مشابه است.
اما چند روز بعد از جشن كريسمس، سال نوي ميلادي آغاز مي‌شود. نام نخستين ماه سال ميلادي، ژانويه است.
قرن‌ها پيش، ملل مغرب زمين حساب ماه‌هاي سال را به ده رسانده بودند. يكي از امپراطوران رم تصميم گرفت كه دو ماه ديگر به ماه‌هاي ده‌گانه سال بيافزايد.
در آن زمان مردم به خدايي معتقد بودند كه Janus خوانده مي‌شد. جانوس صاحب دو چهره بود. يك چهره او آينده را مي‌نگريست و چهره ديگرش بر گذشته نظاره مي‌كرد. جانوس نگهبان منازل به شمار مي‌رفت. تصوير وي را بر روي در خانه‌ها نمايش مي‌دادند كه رويي به درون خانه و رويي ديگر به بيرون داشت.
چنين تصويري از چنان خدايي به نظر مناسب آمد كه با اسم ماهي از ماه‌هاي سال منطبق شود. ماهي كه از يك‌سو بر آنچه رفته است بنگرد و حساب ايام گذشته و فهرست بروز وقايع در ماه‌هاي قبل را داشته باشد و از جانب ديگر به آينده نگاه كند كه چه روي خواهد داد و حساب حوادث آتي را نگهدارد. اين ماه Januaries خوانده شد كه به انگليسي January ناميده شد.
پس از نام‌گذاري يازدهمين ماه سال، امپراطور مذكور و مردم سرزمين رم انديشيدند كه نامي بر ماه ديگري بيابند كه دوازده ماه سال تكميل شود. در آن روزگار تقويم رومي‌ها آغاز سال را به March اختصاص داده بود. دو ماه جديد (ژانويه و فوريه) به انتهاي سال افزوده شد. رومي‌ها همواره از پليدي پرهيز داشتند و هميشه به فكر پاك كردن خويشتن و گردگيري منازل خود مي‌افتادند به خصوص قبل از ماه March كه در آن زمان نخستين ماه سال و ميمون و فرخنده بود در فكر نظافت و پاكيزيگي اطراق‌گاه‌هاي خود بودند. پاكيزگي و پاك ساختن در زبان لاتين Februum خوانده مي‌شد.
بنابراين ماه قبل از March را Februarius گفتند كه در انگليسي به February موسوم شد.
Julius Caesar (ژوليوس سزار – امپراطور رم)T بعدها دو اسم ژانويه و فوريه را از آخر سال به ابتداي سال غربي انتقال داد و حساب ماه‌هاي در تقويم مغرب زمين بر اين اساس استوار گشت. بدين ترتيب سال مغرب با ژانويه آغاز شد.
۱۳۸۷ دی ۱۰, سه‌شنبه
کریسمس و سال نو میلادی بر همگان مبارک با د .
مسيحيان جشن كريسمس را با آيين‌هاي ويژه برگزار مي‌کنند. درخت کريسمس را مي‌آرايند و شخصيتي به نام بابانوئل در اين روز پيشکش‌هايي به مردم مي‌دهد. بسياري از تاريخ‌دانان سرچشمه اين جشن را در مهرپرستي، که کيش روميان پيش از گرويدن به مسيحيت بود، مي‌دانند.
كريسمس، جشني كه هر ساله نويد آغاز سال نوي ميلادي را به جهانيان مي‌دهد، يك جشن مذهبي براي مسيحيان است كه در طول تاريخ خود، دگرگوني‌هاي بسياري را تجربه كرده است. آن‌گونه كه از تاريخ بر مي‌آيد، كريسمس در قرن چهارم ميلادي كه امپراطوري روم (بيزانس) به‌طور رسمي آيين مسيحيت را پذيرفت، در دنياي غرب رايج شد و به مرور زمان، نشو و نما گرفت.
مورخان مي‌گويند اين جشن گرچه متعلق به مسيحيان است اما در اصل از ايران باستان و آيين "مهر" (ميترائيسم) گرفته شده و به همين دليل، با دي و شب يلداي ايراني همزادي و اشتراكات فراوان دارد.
زمان "كريسمس" اكنون نيز ميان شاخه‌هاي مختلف مسيحيت اعم از ارتدوكس، كاتوليك و پروتستان‌ها، متفاوت است و هريك مبنايي را براي آن تعيين كرده‌اند گرچه همگي به سالروز تولد "مهر"، (ميترا) در ايران باستان نزديكند.
آداب و رسوم كريسمس نيز در طول زمان دچار دگرگوني‌هاي بسيار شده است و برگزاري كريسمس در كشورهاي مختلف مسيحي بنابه سنت و رسم و رسوم آنان، تفاوت‌هايي نيز با يكديگر دارد.
ظاهرا هديه‌دادن در شب كريسمس و خوردن شيريني‌هاي متنوع و رنگارنگ، در قرن نوزدهم ميلادي توسط تاجران يهودي در اروپا رايج شد.
عده بسياري نيز معتقدند كه "بابانوئل"، شخصيت افسانه‌اي كه مسيحيان را در ايام كريسمس با هداياي خود، خوشحال مي‌سازد، در واقع از "عمو نوروز" ايراني الهام گرفته و در ابتدا، لباسي سبز بر تن داشته است.
يكي از ويژگي‌هاي جشن نوئل (كريسمس) اين است كه فرصتي ويژه و مناسب را براي جمع شدن تمامي اعضاي خانواده فراهم مي‌كند.
اين جشن موجب مي‌شود تا اعضاي خانواده خاطره‌هاي مشتركي را از اين شب داشته باشند و عواطف خانوادگي ميان آن‌ها عميق‌تر شود. اين جشن به ويژه مورد علاقه كودكان است و آن‌ها در اين ايام كانون توجه بزرگترهاي خانواده هستند.
همان‌طور كه گفته شد، هر كشور و هر قومي شيوه هاي خود را براي برگزاري هرچه شادتر جشن نوئل دارد. البته برخي از سنت‌ها مانند نصب درخت نوئل در داخل خانه كه با هداياي كوچك، لامپ هاي رنگي و ديگر وسايل تزيين شده است، صرف شام دستجمعي خانوادگي و حكايت داستان‌هاي بابانوئل و افسانه‌هاي ديگر در شب جشن نوئل در اغلب كشورها مشابه است.
اما چند روز بعد از جشن كريسمس، سال نوي ميلادي آغاز مي‌شود. نام نخستين ماه سال ميلادي، ژانويه است.
قرن‌ها پيش، ملل مغرب زمين حساب ماه‌هاي سال را به ده رسانده بودند. يكي از امپراطوران رم تصميم گرفت كه دو ماه ديگر به ماه‌هاي ده‌گانه سال بيافزايد.
در آن زمان مردم به خدايي معتقد بودند كه Janus خوانده مي‌شد. جانوس صاحب دو چهره بود. يك چهره او آينده را مي‌نگريست و چهره ديگرش بر گذشته نظاره مي‌كرد. جانوس نگهبان منازل به شمار مي‌رفت. تصوير وي را بر روي در خانه‌ها نمايش مي‌دادند كه رويي به درون خانه و رويي ديگر به بيرون داشت.
چنين تصويري از چنان خدايي به نظر مناسب آمد كه با اسم ماهي از ماه‌هاي سال منطبق شود. ماهي كه از يك‌سو بر آنچه رفته است بنگرد و حساب ايام گذشته و فهرست بروز وقايع در ماه‌هاي قبل را داشته باشد و از جانب ديگر به آينده نگاه كند كه چه روي خواهد داد و حساب حوادث آتي را نگهدارد. اين ماه Januaries خوانده شد كه به انگليسي January ناميده شد.
پس از نام‌گذاري يازدهمين ماه سال، امپراطور مذكور و مردم سرزمين رم انديشيدند كه نامي بر ماه ديگري بيابند كه دوازده ماه سال تكميل شود. در آن روزگار تقويم رومي‌ها آغاز سال را به March اختصاص داده بود. دو ماه جديد (ژانويه و فوريه) به انتهاي سال افزوده شد. رومي‌ها همواره از پليدي پرهيز داشتند و هميشه به فكر پاك كردن خويشتن و گردگيري منازل خود مي‌افتادند به خصوص قبل از ماه March كه در آن زمان نخستين ماه سال و ميمون و فرخنده بود در فكر نظافت و پاكيزيگي اطراق‌گاه‌هاي خود بودند. پاكيزگي و پاك ساختن در زبان لاتين Februum خوانده مي‌شد.
بنابراين ماه قبل از March را Februarius گفتند كه در انگليسي به February موسوم شد.
Julius Caesar (ژوليوس سزار – امپراطور رم)T بعدها دو اسم ژانويه و فوريه را از آخر سال به ابتداي سال غربي انتقال داد و حساب ماه‌هاي در تقويم مغرب زمين بر اين اساس استوار گشت. بدين ترتيب سال مغرب با ژانويه آغاز شد.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر