حکومت در ایران اعلام می کند که با نفت بشکه ای پنج دلار و هفت دلار هم می تواند مملکت را اداره کند. زیرا فکر می کند روزگاری ایران با دریافت 15 یا 20 درصد سود نفت بشکه ای یک دلار و بیست سنت و حتی شصت سنت اداره می شده است. ایران بدون نفت در دوران قاجاریه عقب مانده و با سالی یک تا سی میلیون دلار هم عقب مانده و با سالی هفتاد تا هشتاد میلیارد دلار هم عقب مانده باقی مانده است.
دلیل عمده این عقب ماندگی، نبود آزادی نقد از قدرت و جدایی مردم از حکومت و مطلق العنان بودن حکومت است. حکومت خود را حاکم و مردم را برده و محکوم می داند. چرا؟ چون موجودیت حکومت بطور تاریخی، نهادی نبوده است که وسیله مردم یا گروهی از مردم (مثلاً بزرگ مالکان یا ثروتمندان مستقل) برای حفظ امنیت و حکمیت و اجرای قانون، انتخاب شده باشد. حکومت، نهادی بوده است که با زور بر جامعه غالب شده و مالک بزرگ ثروت ملی گردیده است. شواهد و مدارک اسطوره ای، افسانه ای و تاریخ کتبی ما بیانگر این واقعیت است که حکومت، مالک آب و زمین و مردم، رعایای او بوده اند. یعنی حکومت قدرت مطلق بوده و مردم مطیع مطلق. آشکار است که این تضاد شگفت انگیز، دوستی و همکاری نمی آورد و این بندگی ظاهری، سبب دشمنی ژرف درونی می شود. در تاریخ، فراوان می بینیم که وقتی حکومتی ضعیف می شد عصیان و سرکشی مدعیان دیگر آغاز می گردید و مردم به اطاعت قدرت یا حاکم جدید در می آمدند و در کوران این مبارزه قدرت، هیچ نفعی یا حقی نصیب مردم نمی شد، اما تلفات جانی و مالی بسیار می دادند.
مالکیت حکومت سبب شده است که نه تنها دولت موجودیتش با مالیاتی که از مردم می گیرد تضمین نمی شود، بلکه مردم برای ادامه زندگی و امرارمعاش هم نیازمند حکومت هستند. حکومت است که آب و زمین دارد و امکانات کشاورزی را فراهم می کند. اگر مالک و ثروتمند های دیگری هم وجود دارند، همه از برکت لطف حاکم وقت به آنها است که تیول و یا زمین و آبی در مقابل اطاعت مطلق آنها به آنان واگذار کرده است.
چنین حکومت و چنین مردمی در درازای تاریخ با ویژگی های فرهنگی بار می آیند یا فرهنگی می سازند که بتوانند زندگی خود را حفظ کنند. وقتی همکاری و اطاعت بدون چون و چرا، ریاکاری، حفظ ظاهر، دروغگویی یک دل و صد زبانی، تک روی، جمع گریزی... در مردم و همه کاره بودن حکومت وبی اعنتا به مردم و عقاید مختلف فرهنگ جمعی شده است دیگر زشتی های رفتاری، ناپسند به نظر نمی آید و ضرب المثل های ما گواه بر این ناسازگاری های تاریخی است.
چه شد که چنین نشد؟ برای آنکه فرهنگ تاریخی جمعی و آن ساختار اجتماعی و حکومتی که ساخته همان فرهنگ و روال بود. در همان اوایل پیروزی انقلاب مشروطه کار مملکت را به آشوب و نا امنی کشید، می بایستی می فهمیدیم که فهم ما از «آزادی» نادرست است. ما مقید به قانون بودن و احساس مسئولیت اجتماعی و تحّزب و همکاری جمعی را با ولنگاری و خودسری و آشوب و یاغیگری اشتباه گرفتیم و زمینه را برای ظهور دیکتاتوری سنتی زیر نام مشروطه و مجلس و دولت جدید و حتی نهادها و سازمان های جدید و مدرن، پذیرا شدیم. فرهنگ سنتی ما دیکتاتوری را به سادگی، در ادامه روال تاریخی پذیرفت. شاه پدرخوانده ملت شد و زور گفت و خلاف قانون رفتار کرد و دولت و مجلس به جای نمایندگی مردم، اطاعت از قدرت را در پیش گرفتند و پدر خانواده نیز که از همه حقوق اجتماعی محروم بود، زن و فرزندان خود را از آزادی انسانی محروم می کرد. تصادفاً دراین ایام، یعنی سال 1287 اولین چاه نفت هم در مسجد سلیمان به نفت رسید و ایران بی خبر از روزگار، در پیچ و خم سیاستهای نفتی، ناآگاهانه گرفتار شد..
عصر تولید نفت در ایران، با تمام تاریخ خونین و مبارزه افتخار آمیز مردم ایران در ملی کردن آن، رویهمرفته برکت زا و پیشرفت آفرین نبود. نفت، حکومت زورگو و خود رأی را برای سرکوب آزادی مجهز تر کرد. مردم به صورت جیره خوار حکومت از یکسو به رانت خواری و معدودی را به ثروت بسیار رسانید و از سوی دیگر اکثریت را به فقر و گدایی از حکومت وادار کرده است.
در دولت احمدی نژاد، کسانی که تا کنون تقاضا نامه یارانه دولتی را پُر کرده اند به شصت میلیون تن می رسند. گرفتاری دیگر عایدات نفت - که در اختیار حکومت است - برای ملت ایران این است که چون درآمد اصلی کشور، به ویژه از نظر ارز خارجی، همین عایدات نفت است، لذا ایران را کشور «تک» محصولی و وابسته به نفت کرده است که اگر نفت را نخرند و یا اگر بهای آن مانند همین ایام شدیداً بالا و پائین رود و بالاخره اگر این منابع تمام شود، معلوم نیست چه بر سر این کشور و مردم خواهد آمد. نفت، این ثروت سرشار ملی که در عصر صنعتی و نیاز جهان به انرژی می توانست مردم ما را از عقب ماندگی تاریخی و فقر اقتصادی درآورد، به دلیل ساختار و فرهنگ سنتی و استبداد و تمامیت طلبی حکمرانان، مایه فساد بی مانند در جامع و اختلاف شدید طبقاتی و گداپروری و سرکوب آزادی و بی اعنتا کردن مردم به سرنوشت خودو کشورشان و یأس و اعتیاد جوانان گردیده است.
معلوم نیست سپاه پاسدارانی را که برای حفظ مرزهای کشور به وجود آورده اند، چرا تبدیل به مقاطعه کار و بازرگان کرده اند. و به این سپاه مسلح که در سال گذشته 24 میلیارد دلار مقاطعه های بدون مناقصه بخشیده اند و سود سرشار بی حساب به سران آن و گروهی از آنها رسانده اند، چگونه می توانند با ارزان شدن نفت آنها را راضی نگاهدارند.
هنگامی که فساد و رشوه دادن و گرفتن به حدی می رسد که حکومت برای نگاهداری خود و آوردن همان رأی صوری که ادای انتخابات و دموکراسی را در آوردن است، به مردم رشوه می دهند و تبلیغ به دادن پنجاه هزار تومان به هر خانوار می کنند، چگونه چنین حکومتی می تواند با رشوه خواری اعضاء حکومت مبارزه کند؟ و چگونه جامعه ای که فاسداست می تواند به پیشرفت و ترقی برسد؟
با توجه به مطالب بالا، تا مردم ما گرفتار این فرهنگ و این ساختار هستند ، کارشان با تغییر حکومت درست نمی شود. هر حکومتی با این روال و با تسلط بر درآمد نفت، به هر شکلی که روی کار بیاید کارش به استبداد می کشد.
این تأسف بار است که ایران با درآمد نفتی سرشار و هفتاد و پنج میلیون جمعیت، ارزش صادرات غیر نفتی اش،درسال به بیست میلیارد دلار نمی رسد و اسرائیل بدون نفت با شش میلیون جمعیت، نود و پنج میلیارد دلار صادرات دارد. مایه تأسف است که ایران با این منابع نفت و گاز، سالیانه بیش از بیست میلیارد دلار بنزین وارد می کند و بدتر از همه، با داشتن 30 درصد بیکاری، به جای سرمایه گذاری برای ایجاد کار، در سال گذشته، پنجاه میلیارد دلار یارانه داده است - یعنی گدا پروری کرده است و یا مردم را برای زنده ماندن،نیازمند صدقه های حکومتی نموده است. در همین راستا که زندگی فقیرانه بخشی از جامعه با سالی یکهزار دلار می گذرد، رانت خواران حکومت دهها میلیون دلار سوءاستفاده می کنند و به سازمان ها و کشورهایی رشوه های چند صد میلیون دلاری می بخشند تا با حمایت آنها بتوانند هر آشوبی می خواهند برپا کنند تا ادعای ابر قدرتی منطقه را داشته باشند و دست شان از نظر کوبیدن مخالفان داخلی بازتر باشد و تبلیغات عوام فریبانه ابر قدرتی را به خورد مردم بدهند. در چنین فضایی، نه انتخابات و نه تغییر دولت و نه انقلاب...هیچکدام نمی تواند ملت ما را از گرفتاری استبداد رها کند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر