جایگاه نقد و نقادی در ایران کجاست ؟

جایگاه نقد و نقادی درایران کجاست ؟ وبلاگ نویسی در ایران به مانند جاده سنگلاخی است که متاسفانه ابتدا و انتهای آن باتلاق است ! خصوصا اگر موضوعات حول مسائل سیاسی و اجتماعی جامعه باشد . موضوعات مختلفی در سطح اینترنت توسط وبلاگ نویسان انتشار می یابد که هر کدام بنا بر سلیقه شخص مخاطب مورد استفاده و در بعضی موارد مورد نقد قرار می گیرد . حساسیتی که نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی در جامعه به آن توجه می شود در ابعاد مختلف قابل تامل است یعنی از خوانندگان برای افزودن به آگیهای فردی خود منابع مختلف رادرمورد یک موضوع خاص مورد بررسی قرار می دهند وبه آنچه که دانستن حقیقت است دست میابند که قابل ستایش است . چون تنها راه رسیدن به آزادی گذشتن از جهل و بی خبری است و آگاهی تنها ستاره روشنگر این راه است . اما گروهی دیگر هم هستند که متاسفانه در مورد مسائل سیاسی و اجتماعی دیدگاه خاص خود را دارند و ان تهمت و افترا و فحاشی است که نشان از عدم آگاهی آن عزیزان در مورد موضوعات خاص می باشد که در جامعه ما وجود دارد و مانند خوره به جان این ملک و ملت افتاده است این گروه خاص مورد نظر این جانب می باشد در وبلاگم خبری در مورد گزارش آژانس بین المللی در مورد موشک های شهاب سه انتشار یافت با اینکه موضوع کاملا با ذکر منابع موثق و آن چیزی که اکثر خبر گزاریها به آن اشاره کرده بودند انتشار دادند اما دوست ناشناسی متنی را برایم ارسال کرد که خالی از لطف نیست که خوانندگان با دیدگاه بعضی از این به اصطلاح انسانها آشنا شوند . ***متن کامل نظر یک ناشناس : *** نظرات: ای کثافتها حیوونها شماها رو باید فقط جلو سگ انداخت بازم نه باید شماها رو زیر اسفالت خیابونها گذاشت تا همیشه له شدنتون از یاد مردم نره-ارزوی 100ملیون ایرانی همینه با هر قطره خون بیگناهی که می ریزید فقط هزاران نفر به خون شما تشنه تر می شند من یک جوون ایرانیم حاظرم جونمو بگیرم کف دستم بیام با شما کثافتا بجنگم اگه عرضه داشتین زورتون به مردم بیگناه و سربازا نمی رسید اعدام تک تکتونو همه ارزو می کنیم ****ارسال توسط ناشناس : October 04, 2008 **** قضاوت با شما عزیزان در قسمت پیام مدیر وبلاگم نوشتم دلایل حضورم در عرصه وبلاگ نویسی خبررسانی و آگاهی دادن به جامعه است مهم نیست که چه پیامدهایی را شاهد باشیم چندین بار از طریق ایمیل تهدید شدم . گر ما زسر بریده می ترسیدیم ********در محفل قاتلان نمی رقصیدیم فکر نکنم زندگی آنقدر ارزش زیستن داشته باشد که انسان شرافت. انسانیت . کرامت . و وجدان آگاه خود را درمقابل حقایقی بس تکان دهنده که هر روز در سطح جامعه ایران می گذرد چشم فرو بندد و در مقابل تهدید برخی از افراد که دوست ندارم نامشان را اراذل واوباش بگذارم از گفتن حقایق چشم پوشی کنم مشکل ما وبلاگ نویسان تنها صاحبان قدرت نیست که هر آن مانند کرکسی بر سرمان فرود می آیند . تا به خیال باطل خود بتوانند فکر دانستن را از ما بگیرند بلکه مشکل اصلی عوامل مزدوری هستند که در پی گرفتن مواجب دنیوی به خیال باطل خود می خواهند در جامعه صدایی جز صدای آنها نباشد ؟ صدایی که فکر می کنند جامعه را به خواب غفلت فرو برده است . اتوبان یک طرفه گیر آوردند و با آخرین سرعت به پیش می روند غافل از اینکه این جاده حتما به پیچی یا پلی تخریب شده یا دست اندازی غیر قابل کنترل منتهی خواهد شد . اگر یک وبلاگ نویس حقایقی را که با پوست و گوشت خود احساس میکند وزیر آوار دانستن دچار همه گونه آسیبهای روحی و روانی و فشارهای فیزیکی قرار میگیرد نباید حداقل مردم را نسبت به آنچه که در پشت صحنه جامعه میگذرد آگاه کند مگر دانستن حق مردم نیست ! آیا نوشتن در مورد بیکاری – تورم – فقر – فحشا – سرکوب شدید دانشجویان - حقوق زنان – حقوق اقلیتها – رانتخواران – مدیران بی کفایت – اعدامهای فله ای – اعدام نوجوانان – سنگسار زنان – سرداران فاسد – روحانیت خطاکار – باج دادن به گروههای شورشی و کشورهای باجگیر – چوب حراج زدن بر مالکیت ایران در دریای خزر اگر به خواهم ادامه دهم مثنوی هفتاد من کاغذ میشود دوست من اگر مطالبی که بر شمردم دروغ است !؟ پس در جامعه ای زندگی می کنیم که همان مدینه فاضله است ! اما صد افسوس که با آن مدینه فاضله ای که در فکر خیلی از انسانهای آزاد اندیش میگذرد صدها فرسنگ فاصله داریم . به امید روزی که هر ایرانی بتواند به دور از هرگونه وابستگی به واقعیتهای موجود در جامعه توجه کند و بر اساس آن قضاوت نماید . به یاد داشته باشیم که چشمان جستجو گر جامعه شاهد و ناظر بر اعمال ماست و آیندگان بهترین داوران خواهند بود . به امید آنروز پیروز باشید