آزادی بیان و عقیده از جمله حقوق مسلم آدمی است که در سرتاسر تاريخ توسط قدرتمندان و طيف محافظه کار جوامع به بهانه های گوناگون نقض شده است . ما در اينجا نيازی نمی بينيم که بر حقانيت و ضرورت آزادی انديشه و بيان دليلی اقامه کنيم ، اين امر برای ما و دنيای امروز يک فرض است و آزادی بيان در قوانين مختلف کشور ها و اعلاميه جهانی حقوق بشر مصوب سازمان ملل متحد _ که حکومت ايران متعهد به انجام آن گرديده است _ به رسميت شناخته شده است . متاسفانه حکومت ايران پس از انجام يکسری سياست های سرکوبگرانه شديد در سالهای اخير عليه روزنامه ها و نشريات منتقد و مخالف قصد دارد اين سياست ها را در اينترنت ادامه دهد و گذشته از تحرکات اخير و سخنان رييس قوه قضاييه ، چندی قبل يک وبلاگ را به زور تعطيل کردند . محيط اينترنت محيطی آزاد است که هر کس می تواند آزادانه در آن اعتقادات و راهکار های خود را ارائه دهد و به نقد ديگر اعتقادات و تفکرات بپردازد حتا بدون آنکه شناخته شود . بنابراين از آنجا که تکنولوژی اين امکان را به ما داده است که با کمترين هزينه به دفاع از حقوق خود و مردم خود بپردازيم ، لازم است در اين باره جدی تر فکر کنيم . ما در اينجا قصد داريم قدم کوچکی به اندازه توان اندک خود برداريم و می دانيم که هميشه قدم های کوچک اند که قدم های بزرگ را می سازند . مرحله اول مرحله سنجش اوضاع و تبادل نظر و ارائه يک طرح کلی از فضايي است که در آن بسر می بريم و اينکه چقدر توان داريم و هزينه _ فايده اين امر چيست و در يک کلام اصلا چه می خواهيم بکنيم . اين مرحله ممکن است سالها طول بکشد اما اين مهم نيست. مهم اينست که تلاش کرده ايم و تسليم نشده ايم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر