وضعیت اقتصاد این روزها بد جور شده و احمدی نژاد را به تردید در مورد بلندپروازی های مد نظرش واداشته است. قطعا رییس جمهور وقتی فکر طرح تحول اقتصادی را در سر می پروراند که به نفت بشکه ای ۱۴۰ دلار می نازید ولی اکنون حتی کاهش دو میلیون بشکه ای اوپک هم کارگر نیست و نفت ایران به قیمت حدود ۳۰ دلار رسیده و در صورت ادامه این روند تا چند وقت دیگر حتی هزینه استخراج خودش را هم در نمی آورد. خبر درخواست دو فوریتی احمدی نژاد از مجلس برای اصلاح ۷۰ هزار میلیاردی بودجه ۸۷ گواه این مدعاست که روزهای خوش احمدی نژاد به پایان رسیده و مثل سریال حضرت یوسف هفت سال قحطی آغاز شده با این تفاوت که در هفت سال آبادی خوشه ها را انبار نکردیم و صندوق ذخیره مان خالی است.
اما نکته ای که شاید تاثیر گذارترین فاکتور در انتخابات بعدی باشد بحث توقعات فزاینده مردم است. علیرغم اعتقاد برخی فکر می کنم در سالیان اخیر وضعیت عمومی اقتصادی مردم و قدرت خرید آنان در بسیاری از سطوح خصوصا در اقشار متوسط به بالا بهبود یافته است. این بهبود وضعیت سبب نوعی افزایش سطح توقعات فزاینده در مردم شده است که عدم ادامه آن باعث نارضایتی عمومی خواهد شد. برخی جامعه شناسان معتقدند انقلابها در زمانی رخ می دهد که نمودار سطح توقعات مردم از پیشرفت واقعی آنان شیب بیشتری داشته باشد. این به این معناست که عموما مردم یک جامعه به پیشرفت خود راضی نیستند و خواهان حفظ شتاب پیشرفت خود هستند. این ادعا را روانشناسان نیز تایید می کنند و دلیل آن را احساس رضایت درونی فرد از پیشرفت با شتاب می دانند.
شاید بزرگترین چالش احمدی نژاد در ماههای آخر ریاست جمهوری اش همین نکته باشد که وی با قیمت نفت و رکود جهانی اقتصاد نتواند سطح توقعات فزاینده مردم را برآورده کند و همین سبب نارضایتی عمومی مردم از وی خواهد شد. شاید اگر احمدی نژاد در سالهای اول دوره خود آن گونه بذل و بخشش نمی کرد و در سال آخر به ناگاه این کار را انجام میداد بسیار محبوبتر از وضع کنونی بود. به هر حال مردم ما دیگر به وضعیت قبلی خود راضی نیستند و با تورم افسار گسیخته ای که امسال بر آنان تحمیل شد بسیار ناراضی به نظر می رسند.
نکته دیگری که احمدی نژاد را از سایرین متمایز می کند و امتیاز منفی وی محسوب می شود آن است که طرفداران وی بیشتر در میان اقشار متوسط به پایین هستند که در حال حاضر ناراضی ترین قشر هم به شمار می روند و ممکن است با اندک شعار رقیبی رای خود را از احمدی نژاد پس بگیرند. رییس جمهور عدالت محوری که قرار بود پول نفت را بر سر سفره مردم بیاورد هم اکنون دستش از پول نفت خالی شد تا کاری که در طول سه سال انجام نداد در سال آخر هم نتواند انجام دهد و به عبارتی طرح تحول اقتصادی وی بدون اعتبارات نفتی غیر قابل اجراست.
شش ماه پیش اکثر تحلیل کنندگان سیاسی اعتقاد داشتند احمدی نژاد قطعا در دوره بعدی هم رییس جمهور خواهد بود و با بذل و بخشش های نفتی رای لازم را از طبقات متوسط و پایین جامعه کسب می کند. اما حالا همه چیز تغییر کرده و دیگر پولی برای تقسیم نمانده. شاید پایین آمدن قیمت نفت موهبتی به مردم ایران باشد تا انتخاباتی عادلانه و عاقلانه تر را پیش رو داشته باشیم.
۱۳۸۷ دی ۱۴, شنبه
امید به انتخابات عادلانه با کاهش قیمت نفت ؟!!
وضعیت اقتصاد این روزها بد جور شده و احمدی نژاد را به تردید در مورد بلندپروازی های مد نظرش واداشته است. قطعا رییس جمهور وقتی فکر طرح تحول اقتصادی را در سر می پروراند که به نفت بشکه ای ۱۴۰ دلار می نازید ولی اکنون حتی کاهش دو میلیون بشکه ای اوپک هم کارگر نیست و نفت ایران به قیمت حدود ۳۰ دلار رسیده و در صورت ادامه این روند تا چند وقت دیگر حتی هزینه استخراج خودش را هم در نمی آورد. خبر درخواست دو فوریتی احمدی نژاد از مجلس برای اصلاح ۷۰ هزار میلیاردی بودجه ۸۷ گواه این مدعاست که روزهای خوش احمدی نژاد به پایان رسیده و مثل سریال حضرت یوسف هفت سال قحطی آغاز شده با این تفاوت که در هفت سال آبادی خوشه ها را انبار نکردیم و صندوق ذخیره مان خالی است.
اما نکته ای که شاید تاثیر گذارترین فاکتور در انتخابات بعدی باشد بحث توقعات فزاینده مردم است. علیرغم اعتقاد برخی فکر می کنم در سالیان اخیر وضعیت عمومی اقتصادی مردم و قدرت خرید آنان در بسیاری از سطوح خصوصا در اقشار متوسط به بالا بهبود یافته است. این بهبود وضعیت سبب نوعی افزایش سطح توقعات فزاینده در مردم شده است که عدم ادامه آن باعث نارضایتی عمومی خواهد شد. برخی جامعه شناسان معتقدند انقلابها در زمانی رخ می دهد که نمودار سطح توقعات مردم از پیشرفت واقعی آنان شیب بیشتری داشته باشد. این به این معناست که عموما مردم یک جامعه به پیشرفت خود راضی نیستند و خواهان حفظ شتاب پیشرفت خود هستند. این ادعا را روانشناسان نیز تایید می کنند و دلیل آن را احساس رضایت درونی فرد از پیشرفت با شتاب می دانند.
شاید بزرگترین چالش احمدی نژاد در ماههای آخر ریاست جمهوری اش همین نکته باشد که وی با قیمت نفت و رکود جهانی اقتصاد نتواند سطح توقعات فزاینده مردم را برآورده کند و همین سبب نارضایتی عمومی مردم از وی خواهد شد. شاید اگر احمدی نژاد در سالهای اول دوره خود آن گونه بذل و بخشش نمی کرد و در سال آخر به ناگاه این کار را انجام میداد بسیار محبوبتر از وضع کنونی بود. به هر حال مردم ما دیگر به وضعیت قبلی خود راضی نیستند و با تورم افسار گسیخته ای که امسال بر آنان تحمیل شد بسیار ناراضی به نظر می رسند.
نکته دیگری که احمدی نژاد را از سایرین متمایز می کند و امتیاز منفی وی محسوب می شود آن است که طرفداران وی بیشتر در میان اقشار متوسط به پایین هستند که در حال حاضر ناراضی ترین قشر هم به شمار می روند و ممکن است با اندک شعار رقیبی رای خود را از احمدی نژاد پس بگیرند. رییس جمهور عدالت محوری که قرار بود پول نفت را بر سر سفره مردم بیاورد هم اکنون دستش از پول نفت خالی شد تا کاری که در طول سه سال انجام نداد در سال آخر هم نتواند انجام دهد و به عبارتی طرح تحول اقتصادی وی بدون اعتبارات نفتی غیر قابل اجراست.
شش ماه پیش اکثر تحلیل کنندگان سیاسی اعتقاد داشتند احمدی نژاد قطعا در دوره بعدی هم رییس جمهور خواهد بود و با بذل و بخشش های نفتی رای لازم را از طبقات متوسط و پایین جامعه کسب می کند. اما حالا همه چیز تغییر کرده و دیگر پولی برای تقسیم نمانده. شاید پایین آمدن قیمت نفت موهبتی به مردم ایران باشد تا انتخاباتی عادلانه و عاقلانه تر را پیش رو داشته باشیم.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر